Paula overleed op veel te jonge leeftijd. Ze woonde met haar gezin in Oostenrijk waar ze gastvrij en met open armen mensen ontving in de B&B die ze daar runde. 

Ik had bij mij thuis een mooi gesprek met haar zus en haar beste vriendin over hoe zij Paula hebben beleefd. En hoe welkom zij zich voelden als ze bij haar waren.

voor Paula

je ogen zingen vriendschap
vanaf jouw eerste blik
de wereld in
en wat er ook te zeggen valt
je ogen zwijgen niet
ze spreken vriendschap

je ogen tonen vriendschap
al woon je honderd grenzen ver
te ver bij mij vandaan
en zijn de tegenslagen die er zijn
soms bergen hoog
je ogen geven vriendschap

je ogen dragen vriendschap
welke last er ook te dragen valt
ze verslappen niet
en als je vecht voor je bestaan
omdat je lichaam afstand neemt
rust in je blik toch vriendschap 

je ogen die zien vriendschap
als je verdwaald bent in de wereld
en je blik zich slechts naar binnen richt
en nu, wanneer je ogen sluiten
en nooit meer open zullen gaan
rest ons nog altijd vriendschap
 

Ben hield zich aan het leven vast. Voor hem was alles maakbaar, wát anderen daar ook van vonden. Maar het leven, of liever, de dood was toch sterker dan hij.

Ik heb uitgebreid telefonisch gesproken met de partner van de dochter van Ben. Ze wilde woorden vinden om te spreken tijdens de ceremonie.

Ik heb haar geholpen die woorden te vinden door haar te coachen in het schrijven van haar eigen gedicht. Zo vond ze helemaal haar eigen taal.

Zélf schreef ik dit voor Ben. Dan had ze wat te kiezen. Uiteindelijk heeft ze haar eigen gedicht voorgelezen en is dit gedicht uitgesproken door de zoon van Ben.

Zo waren er twee mooie heel persoonlijke momenten.

eigen wijze
zoals het water door rivieren
het eigen pad steeds baant
stroomde jij je door het leven
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
onder het oppervlak van ’t water
gaf jij het leven vorm
zodat het leven jou zou volgen
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
je maakte steeds je eigen bedding
met zuiver hart en rein gevoel
en elke weerstand overwon je
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom
een rivier moet je niet buigen
en jij boog niet voor de rivier
je kwam en ging op eigen wijze
met grote kracht
jouw eigen koers
en autonoom

Martin was een vagebond. Met zijn viool die hij te pas en te onpas tevoorschijn haalde. Muziek makend, zijn nadrukkelijke liefdevolle stempels zettend. Hij zwierf door het leven om het leven te kunnen vangen. Tot hij te ver verdwaalde en besloot niet terug te keren.

Ik heb dit gedicht geschreven omdat ik Martin kende. Omdat zijn zoeken en zijn vertrek mij raakte. 

Zijn ex, de liefde van zijn leven,  de moeder van zijn kinderen heeft het met mijn toestemming gebruikt om het te vervlechten met haar eigen woorden. 

Wat fijn dat dit haar inspiratie mocht zijn.

Voor M. 
drager 
van onrust
als onderdeel van leven
     on
 rust
werd onvermogen
   on
vermogen
         druklast
  die je herschikte
her
  schikte 
last verschoof 
   druklast bleef
              verschoof 
herschikte weer
   druk
 last  
werd wanhoop
waanhoop
      WAAN
            HOOP
    waanhopeloos
   waanhulpeloos
 loos
tot je losbrak
los
brak

© Op alle gedichten van de afscheidsdichter ligt auteursrecht en copyright.  Gebruik en/of duplicatie van deze gedichten is zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming van de afscheidsdichter niet toegestaan.